3 maanden: sorry!
Door: Roeleke
Blijf op de hoogte en volg Roeleke
02 Januari 2015 | Verenigde Staten, Ardsley
Lieve allemaal,
Ga maar even rustig zitten. Zet een pot (!!!) koffie en neem er een koekje bij. Mensenkinderen, ik heb echt al in geen eeuwen meer een update gedaan, dus ik hoop dat je de komende uren niks te doen hebt. Geen updates de afgelopen drie maanden, maar wel héél veel gebeurd! Sorry dat ik jullie nu zo enorm lang met mijn geouwejeweetwel moet lastig vallen, maar heb er de afgelopen maanden domweg de tijd niet voor genomen. Maar hé je weet het: kruisje zit rechts (of voor Apple gebruikers links-) bovenin.
Na mijn laatste update is er veel gebeurd, maar ik zal proberen alleen de échte highlights er kort uit te pikken. Dat ”kort” zal niet meevallen, en ik weet eigenlijk ook niet zo goed waarom ik de ”é” zojuist gebruikt heb in het woord ”échte”. Sorry man… het is niet anders!
Het weekend van 17 tot 19 oktober (ZO LANG GELEDEN?!) zijn we met de familie naar het tweede huis van onze buren in de Berkshires in Massachusetts geweest. Zij hebben daar een huis in de bergen, en aangezien zij zelf toch maar van de zon in Las Angeles aan het genieten waren, mochten wij daar een weekend doorbrengen. Ik heb een vriendin van me meegenomen, en samen hebben we een gezellig weekend gehad. Samen met Marion heb ik een paar wandelingen gemaakt in de bergen, en natuurlijk moest er even gewinkeld worden in een stadje verderop. Wat denk je? Zit me daar toch de ALLERBESTE snoepwinkel die ik ooit gezien heb. Duizenden soorten snoep bij elkaar, en enorm leuk opgezet. (Oké, dat is onzin… dit was gewoon de eerste winkel die ik hier in de USA heb gezien met DROP! HEEL VEEL DROP!) Geslaagd en gezellig weekend gehad met z’n allen in ieder geval!
De weken daarna stonden in het teken van Halloween. Kelly en ik zijn bij de kinderen in de klas geweest om een pompoen te versieren, en ook heb ik de kinderen donderdag 30 oktober meegenomen naar New York City. Er was een Halloween feestje bij Kelly op het kantoor, en natuurlijk wilden de kinderen daar wel even naartoe. Nou, dat is natuurlijk best een hele uitdaging. Twee vierjarigen, twee kostuums, eten, drinken, fotocamera en meer… Alles moest mee die verrekte trein in. En dat de kinderen dan in de trein stappen en INEENS die deuren sluiten. Terwijl jij nog buiten staat. Dat dus… Ik weet dat ik luidruchtig ben, en een luide stem heb, en hard kan schreeuwen. Maar gillen zoals ik toen deed, dat was al een hele poos geleden. De deur ging gelukkig wel meteen weer open (gillen kan dus best effectief zijn!), en ik kon dus ook gewoon instappen. Maar; mijn hemel zeg… Het angstzweet brak me uit en mijn hartslag schoot naar 4000 per seconde geloof ik. De conducteur dacht dat ik me bezeerd had of zoiets, maar ik vond dit eigenlijk nog veel erger. Maar hé: we zijn er gekomen, en het was gezellig… Eind goed al goed!
En toen, vrijdag 31 oktober… HALLOWEEN! De kinderen mochten verkleed naar school (Prinses Elsa en een astronaut!), en wij hebben ze opgezocht voor de Halloween parade op het sportveld. Aan het einde van de middag zijn we naar vrienden gegaan, en hebben we met een groepje kinderen (klein én groot) een rondje door de buurt gedaan voor een ”Trick or Treat”. Halloween lijkt een beetje op carnaval maar dan gecombineerd met Sint Maarten. Verkleed de deuren langs om de snoeppot(ten) weer een beetje aan te vullen! Ik ben ’s avonds nog op stap geweest met stel prettig gestoorde Amerikanen: erg leuk en gezellig gehad. Al met al een leuke eerste Halloween!
Op zondag 9 november ben ik met een Amerikaanse vriendin (die ik via de oude school van de kinderen ken) naar een verlichte pompoen tentoonstelling geweest. Ook nog in het kader van de Halloween festiviteiten. Was echt enorm gaaf om dat te zien zeg: prachtig gedaan. Duizenden pompoenen uitgehold, gesneden en verlicht met waxinelichtjes! Indrukwekkend en erg mooi om te zien. Deze tentoonstelling is hier in de omgeving ook erg beroemd: er komen jaarlijks duizenden mensen van heinde en verre om het te bekijken.
Het weekend daarna waren Tony en Kelly in Texas voor een bruiloft, en dus heb ik de kinderen het hele weekend gehad. Ik had er voor gezorgd dat we genoeg te doen zouden hebben, zodat het weekend een beetje vlug voorbij zou gaan. Vrijdagmiddag zijn we met de buren naar de trein tentoonstelling in de New York Botanical Garden geweest. Vooral mijn kleine mannetje zag daar erg naar uit. Gekleed als ”echte” conducteur (in rode coltrui en gestreepte overal) zijn we die kant op gegaan. We hebben een gezellige middag gehad, en samen met de buren gegeten na de tijd. ’s Avonds had ik twee uitgeputte kindertjes te logeren in de kelder. De au pair kon niet achterblijven, en die ging dus ook vroeg plat die avond!
De zaterdag hadden we eigenlijk niet zoveel plannen, en om eerlijk te zijn herinner ik me er nu al niet zoveel meer van. Speeltuintje hier, knutsel-projectje daar: en zo’n dag is ook zomaar weer om. Zondagmiddag hebben we vrienden over de vloer gehad voor een pannenkoeken-speel-afspraakje! Kinderen vonden het erg gezellig, en de Nederlandse pannenkoeken blijven een hit! (Of zal het de stroop zijn?!)
Op zaterdag 22 november hebben we feest gevierd: het was alweer een jaar (en een dag) geleden dat ik hier voor het eerst het huis inliep, en wat er daarna gebeurde is bekend. We hebben met een aantal vrienden, buren, bekenden en andere prettig gestoorden getoast op de goede afloop die -nog- geen afloop is. Erg gezellige avond gehad, waar ik ook de volgende dag nog enórm van heb mogen nagenieten!
Nou moet ik bekennen: ik heb die zondag wel daadwerkelijk genoten. We zijn namelijk met alle au pairs hier uit de regio naar de kerstshow van de Rockettes geweest. Dat is een grote dansgroep die elk jaar een aantal weken rondom de feestdagen hun ”Christmas Spectaculair” show opvoert voor tienduizenden mensen. Was een enorm leuke belevenis: zeker een aanrader voor wie ooit nog eens in november-december naar NYC komt: The Rockettes in the Radio City Music Hall!
Nou, nou… zijn we er nog mensen? Een hele rits aan belevenissen alweer voorbij zien komen, en we zijn net aan op de helft denk ik. ”Maar we geven niet op, nee we gaan maar doorrrrrrr!”
De laatste week van november zijn we weg geweest met de familie. Dinsdag de 25e vertrokken naar Washington D.C. Kelly had daar een meeting, en Tony ik en de kinderen hebben D.C. een beetje verkend. Wat betekent: we hebben geluncht vlakbij ons hotel, en zijn toen naar het ”Air and Space Museum” geweest. Was leuk om te doen, en zo kan ik weer een stad afstrepen op mijn lijstje. Woensdags zijn we toen verder gereden naar West Virginia: we zouden het Thanksgiving weekend doorbrengen met Cheryl (Kelly haar moeder) haar familie. Afgelopen voorjaar is Cheryl haar vader overleden, en omdat er toen geen dienst o.i.d. is gehouden, was dit familieweekend gepland.
Ik moet je eerlijk bekennen: ik was een tikkeltje sceptisch en nerveus voor dit weekend. Vijf dagen doorbrengen met een groep mensen die je eigenlijk niet kent (mijn familie, Frank en Cheryl uitgezonderd), in een huis waar eigenlijk geen plaats is voor een extra familielid. Nee, ik wist inderdaad niet waar ik zou slapen. Kelly had heel leuk geroepen: ”Je kan altijd nog wel op de bank slapen, maar ik laat je niet alleen met Thanksgiving!”, maar ik was er allemaal niet zo machtig enthousiast over. Helaas (ja, dat vond ik echt oprecht sneu) konden een neef van Kelly en zijn verloofde niet komen door ziekte (niks ernstigs bleek later: ze is zwanger). Dat betekende (GELUKKIG) dat er een kamer over was, en dus had ik wel mijn eigen plekkie. Dat maakte het gelijk al een stukje makkelijker, maar nam nog steeds niet weg dat ik vond dat er best een boel onbekenden rondliepen in dat huis.
Gelukkig is het een hele leuke familie, en heb ik al met al een enorm goeie tijd gehad. Zo goed zelfs dat er serieuze plannen zijn om een aantal familieleden zelfs op te gaan zoeken tijdens mijn vakantie: goedkope én enorm leuke manier om andere delen van het land te zien. Auto huren: gas d’r op en gaan maar! In ieder geval, we hebben een leuk weekend gehad met z’n allen! Ze (de tantes) hebben de laatste avond besloten dat ze me houden. Ik ben daar nog even over in conclaaf met de thuisblijvers, maar geeft wel aan hoe leuk we het hebben gehad! Ook leuk detail: ik heb werkelijk nog de hele week na dit weekend napret gehad van dit gezellige weekend. (Lees: hoofdpijn, vermoeid zijn en de rotzooi die het geeft als 5 mensen hun koffer dumpen in een washok!)
En toen was het alweer december. Feestmaand. Eetmaand. Drinkmaand. Kortom: de goeie maand! Zaterdag 6 december ben ik met een Nederlandse vriendin en een paar van haar andere vriendinnen de stad in geweest om haar verjaardag te vieren. Erg leuk om weer eens een avond op stap te zijn in de city. We zijn naar een leuke Blues Bar geweest: zo eentje die je wel eens ziet in de films. Alle kleine tafeltjes, bankjes en stoeltjes compleet afgeladen met mensen en een knetter goeie band op het kleine podiumpje. Erg leuke belevenis!
Oh… en ik vergeet Sinterklaas! Sinterklaas had namelijk Zwarte Piet ook even naar New York gestuurd, en wat denk je? Mijn kiddos hadden netjes hun schoen gezet, hun Nederlandse liedje (niet echt Sinterklaasig maar vooruit) gezongen, en een wortel voor het paard neergelegd… Schoen keurig gevuld de volgende morgen hoor! Helemaal leuk vonden ze het, ook al keken ze me eerst aan alsof ze water zagen branden, toen ik zei dat ze hun schoen mochten zetten. Maar na wat uitleg (Roo has connections in the Netherlands guys: I just had to make one little phone call!), was het geregeld: wat is het kindergeloof toch mooi!
Zaterdag 13 december ben ik -onverwachts- met een aantal andere meiden naar een concert geweest van een of ander radiostation ten noorden van ons. Het was 1,5 uur bij mij vandaan, maar wel erg leuk. Het concert was in een soort van grote gymzaal, en eerst waren er 5 optreden van grote onbekendheden (voor mij dan). Maar aan het einde van de avond waren ze daar dan eindelijk: THE SCRIPT! Enorm leuk om die gasten eens live te zien, en erg gezellige avond gehad! Weer een leuke ervaring rijker, en the script is zeker een aanrader om naar toe te gaan!
En toen brak de pleuris los hier: iedereen ziek, zwak, misselijk of erger dan dat! De kinderen en Kelly alledrie kats gevloerd door de griep, later kreeg ook Tony het te pakken en uiteindelijk kon ook ik niet achterblijven. Typisch weer zo’n heerlijke week voor de Kerstvakantie: allemaal ziek, snotterig en zielig in bed liggen/op de bank hangen. Nou goed, we hebben het wel weer overleefd, en gelukkig kwamen zondag 21 december onze hulptroepen aan: Opa en Oma! Jeej!
Met de Kerstdagen hebben we Frank en Cheryl hier gehad, maar ook Kelly haar broer, zijn vrouw en 14-jarige dochter zijn hier geweest. Erg gezellig gehad met de familie, verschrikkelijk lekker gegeten (Cheryl én Bryan kunnen koken als de beste!) en enorm verwend weer door iedereen. Kortom: weer een leuke kerst gehad hier. Wel gek om te bedenken dat dit mijn laatste Kerst in deze setting zal zijn… Maar goed, that’s all part of the game!
Zaterdag de 27e zijn mijn kiddos alweer 5 (!!!) geworden. Ja, ik weet het heus: zo gaat dat nou eenmaal. Kinderen worden ouder en groter, net als iedereen. Maar ik vind het maar raar hoor… Haha, klink ik nou ook al als zo’n huismoeder die het alleen maar over haar kinderen kan hebben, en dat ze zo snel groeien, en dat ze zo slim zijn, en zo mooi, en zo grappig, en zo leuk, en zo…
Ja, en toen was het oud en nieuw. Dit keer hadden we het ziek zijn gelukkig al gehad (vorig jaar lag ik om 00:30 ziek in bed), en dus ben ik met twee vriendinnen de stad in geweest. Één van die vriendinnen heeft een vriendin die in de city woont, en daar hebben we fijn drankjes gedaan. Ergens na middernacht zijn we toen met de taxi naar de meest KANSLOZE bar in NYC gegaan (alleen maar oude mannen en kansloze meisjes die denken dat ze een rijke man aan de haak kunnen slaan) om daar vervolgens heel snel weer te vertrekken. Nadat we pizza hadden gegeten (ja, daar ben je dan wel aan toe!) zijn we toen maar richting huis gegaan. Betekende wel dat we uiteindelijk pas om 5 uur in bed lagen, maar vond ik eigenlijk nog best vroeg… vergeleken met wat ik ”normaal” doe met oud en nieuw. In ieder geval: een leuke jaarwisseling gehad: ook weer mijn laatste in NYC waarschijnlijk… Zo jammer! Maar hé: gelukkig nieuw jaar weer allemaal. Laten we er vooral weer wat moois van maken! Ik wens jullie allemaal geluk, gezondheid en genoeg drank/taart/patat/vrienden/zomer/vul maar in, toe!
Het komende weekend staat hier nog even bol van het feestvieren. De kinderen vieren morgen en zaterdag hun kinderfeestjes, en dan is het weer gedaan met de cadeaus, taart en andere ellende voorlopig! Dan is het weer tijd voor rust, reinheid en regelmaat! Maandag gaan de kinderen weer naar school, Kelly weer op reis voor werk en Tony zal ook wel weer wat aanklungelen in zijn kantoor. Kan ik mooi weer een opruim slag maken hier, want dat is wel nodig nadat Santa de hele inhoud van zijn hele slee hier onder de boom gepleurd heeft. Er moet weer ruimte komen in de kasten om al dat speelgoed weer op te bergen! Kortom: weer genoeg beleefd en gedaan de afgelopen maanden, en ook heus weer genoeg te doen voor de komende tijd!
Het aftellen is begonnen; we zijn over de helft! Over ruim 11 maanden kom ik weer terug, en ik vind dat idee voorlopig nog maar niks. Dus, voor NU: geniet van de kleine dingen, want over 11 maanden/jaren zijn dat waarschijnlijk de grote dingen!
Liefs vanuit New York!
XXX Roeleke
-
03 Januari 2015 - 08:31
Jan:
machtig wat een verhaal weer van je maar wel leuk om te lezen haha. je maakt wat mee daar elke dag is een feest geloof ik. nou geniet er nog maar een paar maanden van . en voor jou ook een heel goed leuk gezellig en met veel drank jaar . groetjes vanuit een brak maar ook gezellig na de feestdagen rustige polder . -
03 Januari 2015 - 11:34
Janny:
Hahahaha, wat een verhaal, maar je schrijft heerlijk, lekker om te lezen en t gevoel dat ik aan de zijlijn sta mee te kijken/genieten!
Wat geweldig dat je zo goed past daar in "jouw" gezin, echt een lot uit de loterij zo te lezen.
Geniet nog maar heerlijk van alles wat er staat te gebeuren, time flies....maar wat heerlijk om te lezen dat onze Roel gewoon nog steeds onze Roel is! Je verandert voor geen meter, gelukkig!!!!!
ENJOY...
-
03 Januari 2015 - 22:40
Gerrie Negenman-Terwel:
Yeah wat kan jij een verhaal schrijven. Wat heb ik ervan genoten! Geen pot koffie leeg maar een fles wijn en zak met nootjes. Heel veel plezier en gauw tot je volgende reisverslag tante Gerrie!!! -
20 Februari 2015 - 21:01
Rina:
Lieve Roeleke,
Eindelijk een reactie! Een te gek verslag met veel informatie en humor!
Mens wat maak jij veel mee. Wat een ander in jaren meemaakt of nog ineens, past bij jou in een jaar (ongelofelijk). Dat je mag blijven genieten van al die lieve mensen en zo nu en dan iets nieuws mag beleven. Het gaat je goed!
XXX Rina
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley