FLIGHT AND ARRIVAL

SORRY! Beetje uit de hand gelopen met al dat typen. Sterkte met lezen...

Zondag 17 november 2013 12:25 Nederlandse tijd, ergens boven de Atlantische Oceaan

Op weg naar mijn droom.
Op weg naar nieuwe dingen.
Op weg naar het onbekende.
Op weg naar uitdagingen.
Op weg naar geluk.
Op weg naar mezelf.

Daar zit ik dan: in mijn eentje in het vliegtuig onderweg naar New York…

Vorige week zaterdag (9 november) zou ik met Ilona en Edwin eten, om vervolgens samen met Ilona naar de film „Het Diner” te gaan. Surprise, surprise! Toen ik bij Ilona kwam waren Daan en Vera er ook, net als Julia en Sophie, Fokko, Diana, Elcke, Mart en Sanne! Wauw, dat had ik even niet verwacht zeg! We hebben heerlijk gegeten samen, en ik heb enorm genoten van de verrassing. Erg lief en leuk dat ze dit voor mij georganiseerd hadden: nogmaals bedankt lieverds!

Maar, dat vonden de dames nog niet genoeg; er moesten nog meer mensen langskomen om afscheid te nemen. De verrassing werd dus nog groter. Tegen 20:45 sloten ook de families Loosman, Schilder en van den Hul aan, samen met Marjon, Clemens en Gesly. Enorm gaaf, wat een leuk afscheid! Nu ik hier aan terug denk, onderweg naar New York, zit ik van oor tot oor te glimlachen. Wat is het fijn en waardevol om te weten dat ik zulke lieve en fijne vrienden achterlaat. Dat geeft een veilig en geborgen gevoel; ik voel me gezegend.

De afgelopen week bestond vooral uit werken, nadenken over wat ik in moest pakken en -vooral- over hoe ik dat in mijn koffers zou gaan krijgen en afscheid nemen van de laatste mensen. Gisteren heb ik opa nog opgezocht. Samen zijn we nog even naar het graf van oma geweest. Die lieve man had speciaal voor mij nog een fotolijstje gekocht, en ervoor gezorgd dat oma met me mee kon gaan op reis. De foto zit veilig achter de rits van mijn hangbagage koffertje. `s Middags heb ik nog even thee gedronken bij oma Terwel. Ze was goed te pas, en bleef maar zeggen dat ik vooral terug moest komen als ik het niet leuk vond. Ik weet dat ze me dit avontuur gunt, maar het mensje is 86 en nog nooit over de grens geweest; ze vindt het allemaal dus erg spannend.

Toen ik bij oma wegreed heb ik mijn „aangenomen opa en oma” nog maar even bezocht. Opa Besuijen is gisteren 75 jaar geworden, en dus bedacht ik dat het misschien leuk was om ook hun even gedag te zeggen. Dat idee viel in goede aarde, ik werd bijna plat geknuffeld door zowel opa, oma als José.

Toen gauw naar huis, want de firma de Olde zou nog even langs komen aan het eind van de middag. Ook door hun ben ik nog verwend met lieve cadeautjes, en we hebben het gezellig gehad. Maar hoe gezellig ook, uiteindelijk moest er afscheid genomen worden. Gek hoor, om ook deze lieve mensen, die al jaren voelen als meer dan zomaar vrienden, gedag te zeggen voor zo’n lange tijd.

Als laatste kreeg ik gisteravond nog bezoek van een aantal ooms en tantes, de buren en Sanne en Ilona. We hebben gezellig even een borrel gedronken, en geproost op het eindelijk in vervulling gaan van mijn droom. Ik heb ook nog een aantal enorm leuke en lieve cadeautjes gehad, en kreeg zelfs de eerste US dollars al cadeau van Sylvia! Erg leuke avond gehad…

Toen snel naar bed, want om 3:30 zou mijn wekkertje gaan. Niet dat die wekker echt nodig was, want zo bijzonder goed heb ik de afgelopen 3 nachten niet geslapen. Ilona en Sanne waren om 4:30 bij ons, en tegen 4:50 zijn we vertrokken. Uiteraard was het wachten op mij, ik had niet anders verwacht. Toen ik klaar was met opmaken, en mijn laatste spulletjes ophaalde uit mijn kamer kwam er ineens het besef; de kamer waar ik vele (nachtelijke) uurtjes heb doorgebracht, ga ik nu voor ruim een jaar vaarwel zeggen. Oh, en dan mijn zeer geliefde bed! Vriend: ik ga je missen! ;)

We zijn met twee auto’s naar Schiphol gereden, en tegen 6:10 waren we binnen. Toen eerst even de grote koffer ingecheckt, en op zoek naar een tent waar we koffie, thee en saucijzenbroodjes konden kopen. Louis had na zijn broodje nog honger, gelukkig voor hem konden mama en Sanne die van hun niet op. Man, wat een enorme dingen. Nadat alles op was, ben ik met papa, mama, Louis, Sanne en Ilona terug gelopen naar het begin van de hal. We hebben afscheid genomen en nog even gezwaaid, en daarna moest ik het alleen doen. Ik moest nog even geld wisselen bij het GWK, en vervolgens ben ik naar mijn gate gegaan. Om 7:45 kon ik door de douane, en tegen 8:45 stapte ik het vliegtuig van United Airlines binnen. Het vliegtuig zit lang niet vol, dus ik heb een plekje bij het raam, met naast mij een lege stoel; heerlijk! Ik heb dus heerlijk alle ruimte, en verwonder me regelmatig over het prachtige uitzicht. Eindeloze stapelwolken, met hier en daar een stukje blauw; de oceaan. Wat een natuurgeweld, en dat terwijl ik eigenlijk al een paar uur naar hetzelfde zit te kijken. Dingetje; toen we om 9:30 opstegen had ik even een zielig momentje. Ik realiseerde me ineens dat dit voorlopig het laatste stukje Nederland zou zijn wat ik zou zien. Met een lach en een -paar- tra(a)n(en) heb ik afscheid genomen; daar ging ik dan!!!

Ja, en dan zit je dus in zo’n vliegtuig. Kussentje in de nek, dekentje over (HET IS HIER KOUD MAN!), muziekje aan, filmpje kijken, beetje proberen te slapen… Ondertussen is het bijna 13:00, en ik verveel me eigenlijk nog niet. Gelukkig maar want ik heb ook nog 4,5 uur te gaan! Ik ben nu lekker rustig, en heb me er maar gewoon aan over gegeven. Ik kan er ten slotte toch niets meer aan veranderen. Ik zit in de ijzeren vogel, vlieg mijn droom achterna, en geniet tot nu toe van elke minuut!

Straks als ik geland ben, en mijn bagage weer compleet heb, moet ik me melden bij de immigratiedienst. Zij moeten een stempel zetten in mijn paspoort zodat ik straks een soort van „social cart” aan kan vragen waarmee ik dan bijvoorbeeld ook een Amerikaanse rekening kan openen. Daarna moet ik maar eens kijken of er al iemand van Au Pair in America (APiA) staat met zo’n naambordje om me op te halen. Zo niet, dan moet ik me ergens melden (moet nog even opzoeken straks waar ook alweer precies) en bellen naar APiA. Ik maak me er nog geen zorgen om, het zal allemaal heus goed komen. Ik heb mijn mond bij me, en aan de voorbereiding zal het ook niet liggen.

America, beware! I’m on my way…


Zondag 17 november 2013 13:07 Amerikaanse tijd, op vliegveld Newark NY

There we are!

Zo, daar zit ik dan: alweer! Ik heb een goede vlucht gehad, alleen hadden we de laatste drie uur redelijk veel last van turbulentie. Ik werd er goed misselijk van, maar ik heb het allemaal overleefd. Eenmaal aangekomen moest ik eerst langs de immigratiedienst. Stempeltje was snel geregeld, en toen gauw de koffers ophalen. We waren een dik half uur eerder geland dan gepland, en ik was ook bijzonder snel door alle controles heen. Dat betekende dat er nog niemand van APiA te zien was. Toen heb ik me gemeld bij „Ground Transport” en moest bellen. Toen ik besloot om eerst toch nog even te checken of er ondertussen niet iemand stond, was daar Nancy. Een lieve mevrouw die me opving. Alleen… omdat ik zo snel overal tussendoor geglipt ben, was de taxi er nog niet. Dus hebben we een uurtje zitten kletsen over van alles en nog wat. Iloon: ze vroeg waar ik nou weer die sjaal vandaan toverde, want er was altijd wel één au pair die de Amerikaanse vlag als sjaal had. Bedankt lieverd, heb hem de hele vlucht om gehad, en vaak aan je gedacht!

En nu zit ik dus hier, nog steeds op het vliegveld te wachten. De taxi komt als het goed is binnen een half uur, en Nancy in ondertussen naar een andere aankomsthal gegaan om een paar andere meiden op te wachten. Ik zit hier met een bord van APiA op mijn koffer te wachten op twee meiden die in deze hal aankomen. Gewoon nog maar even geduld hebben dus. Als we straks in de taxi zitten is het nog 45-60 minuten rijden naar het hotel. Balen dat het zo grijs en mistig is, want we rijden straks pal door Manhattan heen; maar daar zullen we dus weinig van zien. Als ik straks in het hotel ben hoop ik wifi te hebben, en weer te kunnen whatsappen. Dat kan ik ook Kelly en Marielle inlichten over mijn aankomst, en misschien kan Marielle dan nog langskomen. Als denk ik, dat het niet gaat lukken. Ze moet uiterlijk om 16:00 weg, aangezien ze vanavond gaat koken voor the Wenzels; het is ten slotte hun laatste weekend samen.

Kortom; we wachten gewoon rustig verder…


Zondag 17 november 2013 16:04 Amerikaanse tijd, in Hotel Double Tree by Hilton Hotel

Ik ben er.
Ik geniet.
Ik leef!

Zo, na twee uur wachten konden we eindelijk gaan. Op het vliegveld al kennis gemaakt met 3 andere meiden, en krijg er nu echt helemaal zin in. Heerlijk om die nieuwe verhalen te horen, en weer nieuwe mensen te ontmoeten; hierom wil ik dit!!!

Zit nu in het hotel bij een meisje uit Duitsland op de kamer. Mijn kamer was nog niet klaar, maar we zitten allebei -heel gezellig- onze contacten thuis op de hoogte te brengen van ons avontuur. Ondertussen heb ik al even gekletst met mama via Skype, en met heel veel mensen even kort gewhatsappt. Lief en leuk al die berichten, dat doet me goed!

Ik ga het hier nu even bij laten, leek me ook lang zat zo! Tot te volgende knoop lieverds!

XXX