Vakantie, vakantie, cocktails, vakantie, ...

22 april 2014 20:24, zittend aan mijn bureau

hoe ver je gaat
heeft met afstand niks te maken
hoogstens met de tijd

Hallo lieve mensen daar!

WAUW! Dat is al een tijd geleden zeg, dat ik een blog heb geschreven. Zal ik de opper-cliché er maar weer ingooien? Druk, druk, druk met van alles hier! Hahaha, nou dat valt allemaal wel mee hoor. Maar er is wel enorm veel gebeurd hier in de afgelopen anderhalve maand. Als je het aandurft: lees gerust verder. Geen zin in ellendig lange verhalen over vakanties, uitjes, en andere narigheid? Rechtsboven even op het kruisje klikken dan maar! ;-)

Ik ga even proberen om jullie per week bij te praten. Ik heb mijn agenda er maar even bij gepakt, anders vergeet ik geheid essentiële dingen. Het weekend na mijn laatste blog ben ik naar Boston geweest. Ik ben in januari-februari drie zondagen naar school geweest, en heb het een en ander geleerd over Boston en de Amerikaanse geschiedenis. Nu was het tijd om met de hele meute Boston op te zoeken. Één van de meiden die ik tijdens mijn oriëntatie had ontmoet ging mee, en ik had een meisje leren kennen tijdens de cursus dagen. We lagen met z’n drieën op de kamer, en gelukkig klikte het ook tussen de beide andere meiden. Zij kenden mekaar namelijk nog niet voordat we vertrokken.

Zaterdagochtend heeft Kelly me weggebracht naar de bus, en vertrokken we. Het was ongeveer 4,5 uur rijden. Eenmaal aangekomen in de stad hebben we een rondleiding gekregen over de Harvard Universiteit, en we zijn ook nog op wat andere mooie plekken geweest met onze gids. Tegen half 7 kwamen we aan in het hotel. Prima kamer, niks bijzonders maar we konden die ene nacht was wel een paar uurtjes slaap pakken hier! Dus; wat doe je als je aankomt in je hotel? Juist: de eerste beste drankwinkel plunderen en hele flauwe drankspelletjes spelen op je kamer. Kansloos? Ja! Maar wel leuk en gezellig. We hebben op een gegeven moment de taxi gepakt naar een bar toe, en voor de verdere verhalen neem je maar even contact met me op! ;-)

Zondag zijn we -na een fijne douche- op weg gegaan naar South Boston om de St. Patricks Day Parade te bekijken. Nou; die parade was op zichzelf niet zo bijzonder, maar gezellig was het -uiteraard- wel! Rond drie uur moesten we weer terug zijn bij de bus, en begon de terugreis. Moe maar voldaan was ik rond 9 uur weer thuis.

Twee weken later heb ik bezoek gehad van Neli uit Washington D.C. Met haar heb ik enorm veel schik gehad gedurende de oriëntatie in november, en we hebben nog steeds zo af en toe contact. Geinig detail; Kelly en Tony hebben tussen haar en mij uiteindelijk voor mij gekozen om hun nieuwe au pair te worden. Bizarre speling van het lot dat juist Neli en ik mekaar ontmoet hebben op het vliegveld hier in the States, en dat het zo goed klikt tussen ons. Erg leuk dat ze op bezoek kon komen, en dus toch ook de kans kreeg om Kelly, Tony en de kinderen te ontmoeten.

We hebben samen een NYC trip gedaan op zaterdag, en echt van alles gezien en gedaan. Maar MIJN HEMEL wat een verschrikkelijk HOLLANDS weer. Het heeft de héle dag -niet overdreven- geregend. Geen schattig miezertje, nee echt serieuze regen! Dat je na 5 minuten echt zeiknat bent, en na een paar uur dus ook koud en chagrijnig. Al viel dat chagrijnig zijn nog wel mee; het was erg gezellig en leuk om wat meer van de stad te zien.

Zondag hebben we lekker rustig aan gedaan, en hebben we een fijn winkelcentrum hier in de buurt opgezocht. Na een prettige -lees: lange, onnodige en dus dure- shopsessie heb ik Neli weer afgezet op het station, en begon haar reis terug naar Washington.

De donderdag na dit weekend -ondertussen zitten we in april- kwamen Frank en Cheryl aan. Ik zou vrijdag namelijk bezoek krijgen, en vakantie hebben voor een week. Zij kwamen hier om voor de kinderen te zorgen. Altijd erg leuk om hun op bezoek te hebben. Ik had samen met de kinderen een schoenendoos vol met cadeautjes gemaakt. Zelf had ik gezorgd voor twee lijstjes met silhouetten van de kinderen erin. Werd erg gewaardeerd, en de kinderen waren erg blij om opa en oma weer te zien.

Ja, en toen dus vrijdag… Sanne zou -onze tijd- rond 6:00 gaan vliegen. Ik had keurig het geluid van mijn telefoon aangelaten, want ik wilde weten wanneer ze ging vertrekken. Toen werd ik dus heel vroeg wakker geappt: vliegtuig is overboekt, ik vlieg morgen pas. JOOOO KLAARWAKKER!!! Uiteindelijk is het allemaal nog goed gekomen, en kwam Sanne ’s middags tegen 16:00 keurig aangelopen. Koffers in de hand, ogen krang in de kop van de stress en de lange reis… Maar: ze was er!

We hebben een enorm leuke week gehad, met vele hoogtepunten. We hebben gewinkeld alsof ons leven er vanaf hing, hebben wat sightseeing gedaan in de city, zijn naar de Yankees openingsgame geweest -voor details; vraag Sanne-, zijn uit eten geweest, hebben wijn gedronken, zijn naar Armin van Buuren geweest en nog veel meer!

De tweede week dat Sanne hier was, zijn we op weg gegaan naar Florida. Mogen jullie 1x raden wat de ”nickname” van deze staat is?! Sunshine State!!! Dat bedoel ik maar…! We zijn helemaal die kant op gereden, dus dat was wel even afzien. Maar eenmaal aangekomen in ons resort, met de pootjes in het water en een glas wijn in de hand, waren we dat snel weer vergeten. We -Sanne en ik- hebben twee dagen Disney land gedaan. Laat me even uitleggen hoe dat dus werkt hier. -Ik wist het namelijk niet!- Disney heeft vier grote parken, los van mekaar. Dus zeg maar vier grote attractieparken naast elkaar, met elk hun eigen thema en opbouw, te noemen: Magic Kingdom, Animal Kingdom, Epcot en Hollywood Studio’s.

Maandag zijn we met de family naar Magic Kingdom geweest, want -zo dacht ik ten minste- we zouden ze een beetje helpen met de kinderen deze dag. Ten slotte was mijn vakantieweek voorbij, dus dat was ook geen probleem. Eenmaal door de poortjes werd ons echter gezegd dat we lekker onze gang konden gaan. Fijn natuurlijk, maar totaal zonder plan rondlopen in zo’n park; kun je lachen joh! Nou goed, uiteindelijk hebben we fijn dagje gehad, en wel een paar leuke attracties mee kunnen pakken. Dinsdag had ik nog een extra dag vrij gekregen, en konden we dus naar een ander park. (De family ging weer Magic Kingdom doen, omdat dit volgens hun het meest geschikte park voor de kinderen was.) We zijn toen naar Epcot gegaan, en dit keer wel met een -soort van- plan. We hebben een paar attracties gedaan, waarvan eentje echt enorm ziekmakend. Daar dus half uur verloren omdat we echt even bij moesten komen op een bankje. Zittend. In stilte. Met een flesje water in de hand. Dat dus. We kregen ook nog even fijne plensbui op onze kop, en we moesten de bus terug naar het resort zien te halen. Kortom; lang niet het hele park gezien. Jammer de bammer, maar het was wel een geslaagde dag!

Woensdag was het helaas weer tijd voor Sanne om te vertrekken; de plicht riep! Tony heeft Kelly, de kinderen en mij afgezet bij het park, en heeft daarna Sanne naar het vliegveld gebracht. Na een enorm lange reis -eerst terug naar New York, en vervolgens weer naar Amsterdam- was Sanne de volgende morgen -onze tijd- rond 6:00 thuis. Wat betekende dat ze bijna 24 uur onderweg was geweest. Gek dat ze nu ineens weer weg was… San; bedankt voor je bezoek, ik heb ervan genoten! Ik hoop dat je een berg mooie herinneringen mee hebt kunnen nemen naar Nederland!

Onze vakantie duurde nog tot zaterdag, want toen gingen wij weer rijden richting New York. Kelly en de kleine man hebben trouwens gevlogen. Dingetje met kosten-besparing- en het al dan niet kunnen volhouden van zo’n lange autoreis. We hebben woensdag en donderdag nog Disney gedaan, en donderdagmiddag kwam Tony zijn vader langs met zijn vriendin. Zij wonen ongeveer 2 uur rijden van de plaats waar wij zaten, dus dat was een makkelijke manier om elkaar even te zien. Gezellig gehad met ze, en de kinderen hadden eindelijk hun langverwachte logeerpartij met mij! Hahaha… zij hebben heerlijk geslapen, ik had iets meer moeite met in slaap komen en blijven. Vrijdag hebben we lekker rustig aan gedaan, en had ik even tijd om bij te praten met mama.

Over bijpraten gesproken… Officieel is het nog niet rond, want dat kan pas als de organisatie ons de papieren op gaat sturen, maar officieus is het wel besloten: ik ga mijn tijd als au pair hier verlengen met nog eens 12 maanden! Het zal voor de meesten niet als een enorme verrassing komen, maar toch. Ik heb het er met mama over gehad, en ook met een aantal anderen. Ik kan me gewoon totaal niet voorstellen dat ik straks in november (dat klinkt misschien ver weg, maar voor mij toch ook weer niet) alweer weg zou moeten. Ik heb het hier nog veel te goed naar mijn zin, en wil nog zoveel doen, zien, proeven, voelen, uitproberen en meemaken. Daarbij kan ik me ook echt niet voorstellen dat ik dit gezin dan alweer zou moeten verlaten. Alles bij elkaar opgeteld is de beslissing niet zo heel moeilijk; ik wil nog niet weg, Kelly en Tony willen graag dat ik nog langer blijf, en papa en mama vinden het ook prima. Kortom; kom maar op met dat tweede jaar!

Even weer terug naar dingetje over de vakantie. Zondag aan het eind van de middag waren we allemaal weer thuis, en waren de kinderen door het dolle heen. Het was ten slotte Pasen, en hier doen ze dan ook echt aan de Paashaas enzo. Kinderen door het hele huis op zoek naar eieren, ja nergens te vinden natuurlijk! Paashaas zat er helemaal naast joh; had de eieren eerst verstopt in Florida; domoor! Nou, uiteindelijk kwam alles goed zeg maar… Ik ben ’s avonds fijn uit eten geweest met Mandy en drie andere meiden. Fijn even bijkletsen en lekker eten; ik vond het geslaagd!

En ondertussen is het alweer dinsdagavond en zijn we weer terug in onze routine. Kinderen weer naar school, Tony weer opgesloten in zijn kantoor en Kelly weer de stad in voor werk; ik ben er blij mee. Na alle visite en logees is het altijd fijn om weer op onszelf te zijn. Hoe leuk het ook is om tijd door te brengen met familie en vrienden, niets is zo fijn om weer helemaal je eigen ding te kunnen doen met ons eigen gezin.

Zo, ik geloof dat jullie weer redelijk op de hoogte zijn. Het grootste gros van de lezers zal wel afgehaakt zijn na de eerste of misschien tweede alinea: snap ik! Voor nu wens ik jullie -die hards- een goede week, en ik hoop dat ik nu sneller weer een moment vind om een update te plaatsen. Mijn doel om mijn blog op 1 A4-tje te houden gaat zo namelijk redelijk naar de haaien. Dit is namelijk nummer drie; sorry!

Liefs Roeleke