Still loving it here!

Woensdag 11 december 20:17, zittend aan mijn bureau omringd door vele foto’s -van jullie-!

Zo ver weg.
En toch thuis!

Lief gespuis daar!

Daar zitten we dan; aan mijn bureau, in mijn kamer, in ons huis. Het is misschien gek om te zeggen na amper drie weken, maar ik voel me thuis hier. Dingen beginnen op hun plek te vallen, terwijl andere dingen nu juist staan te beginnen. Als je het leuk vindt, neem ik je graag -een klein beetje- mee in mijn droom, die werkelijkheid is geworden. Kom, en neem een kijkje in mijn leven hier in the States!

Afgelopen week was mijn eerste echte week alleen met de kinderen. Zoals jullie weten leverde dat nog wel eens strubbelingen op, en was het soms een gevecht. Toch merk ik dat we nu, halverwege de tweede week, samen in een bepaald ritme komen. Dingen als de maaltijden, het aankleden, de school routine, het badritueel en het spelen: ik begin er langzaamaan aan te wennen. Dat gevoel krijg ik ook van de kinderen, waarschijnlijk is het een wisselwerking. Het zijn nog steeds kinderen, dus halen soms streken uit en ze testen mijn geduld zo hard ze kunnen. Maar toch: ze accepteren me meer, de „I don’t want/like you”-s worden minder, en daarvoor in de plaatst komen steeds meer knuffels, kusjes en „I love you”-s!

Om je een voorbeeld te geven… Afgelopen vrijdagavond gingen Tony en Kelly uit eten met een bevriend stel. Ik had de kinderen in bad gedaan, en we zaten met z’n drieën op de bank een filmpje te kijken. De kleine man zat op mijn schoot, terwijl ik hem op zijn rug kriebelde (COMPLEET ontspannen!), en de kleine meid lag lekker tegen me aan. Toen mama binnenkwam om gedag te zeggen, werd er nauwelijks gereageerd door de kinderen (sorry Kel!). Er werden heus kussen en knuffels uitgedeeld aan papa en mama, maar zonder veel moeite kropen ze gauw terug op de bank om de film verder af te kijken. Dat was voor mij, en voor Tony en Kelly, een goed teken. Kelly was opgelucht; de verandering van au pair gaat volgens haar wonderbaarlijk goed en gemakkelijk! Ik denk dat het komt doordat Marielle de boel bijzonder goed voor me achter heeft gelaten, en me zo enorm op weg heeft geholpen de eerste weken. Daarnaast probeer ik de kinderen nergens in te pushen, en geef ze de ruimte om aan me te wennen. Blijkbaar werkt dat goed…

Verder gaat de communicatie tussen mij en de ouders ook super makkelijk. Ik probeer Kelly zo veel mogelijk te betrekken in de dagelijkse beslommeringen hier thuis. Ik stuur foto’s van de kinderen, hou haar op de hoogte van wat ik onderneem met de kinderen en vertel samen met de kinderen wat de dag ons heeft gebracht als ze thuiskomt. Daarnaast praat ik regelmatig met Kelly en Tony over de moeilijkheden waar ik tegenaan loop. Dingen die de kinderen zeggen of doen… Hoe willen ze dat ik op bepaalde dingen reageer, en wat zijn de regels. Wat wordt geaccepteerd, en wat niet?! Ik denk dat we door deze open communicatie redelijk op één lijn zitten wat betreft de opvoeding, en dat is in mijn ogen bijzonder belangrijk.

Daarnaast probeer ik ook goed contact op te bouwen met alle andere mensen die regelmatig in contact komen met de tweeling. De leraren zijn enorm behulpzaam en lief voor zowel de kinderen als mij. Ze helpen me dingen herinneren (Thanksgiving viering, Kerstviering, dingen die ik moet meenemen/aan Kelly moet geven), ten slotte moet ik er nog inkomen. Daarnaast beantwoorden ze mijn vragen indien nodig, en zijn bereid om alles te vertellen wat de kinderen hebben gedaan. Ik kan dit dan vervolgens weer doorgeven aan Kelly en Tony, zodat ook zij op de hoogte blijven van het wel en wee van hun kinderen. Ook de coaches van voetbal, zwemmen en gym vraag ik regelmatig naar hun bevindingen. Ik leer op die manier veel over de kinderen, maar ook over de Amerikaanse cultuur. Erg leuk om te zien/horen!

Verder begint ook mijn sociale leven een beetje vorm te krijgen. Er zijn wat contacten met andere au pairs/nanny’s, en via Tony en Kelly leer ik ook andere mensen kennen. Zo was er de afgelopen dagen een vriendin van Kelly op bezoek uit Texas. Leuk om met haar te praten over van alles en nog wat, en zo meer te leren over het leven van „de Amerikaan”. Volgende week woensdag heb ik mijn eerste bijeenkomst met mijn cluster. Alle andere au pairs komen dan samen voor een „sweet dessert party” ergens hier in White Plains (stad-je- hier vlakbij. Onze counselor zal daar bij aanwezig zijn, zij organiseert deze bijeenkomsten. Deze avonden zijn vooral gericht op het leren kennen van andere au pairs uit de buurt, en het uitwisselen van ervaringen. Daarnaast krijgen we op deze bijeenkomsten de mogelijkheid om onze counselor te leren kennen. Mocht er iets aan de hand zijn, waar ik samen met mijn gezin niet uit kom gedurende dit jaar, dan kan ik haar (Barbara) vragen om advies of hulp. Tijdens de introductie werd er op gehamerd dat het belangrijk is om te investeren in de relatie met de counselor, omdat advies geven aan iemand die je kent nou eenmaal makkelijker is. Het lijkt me daarnaast gewoon leuk en goed om andere meiden te leren kennen, want ondertussen ben ik wel weer eens toe aan een avond/nacht FLINK doorhalen!

Er is nog veel meer te vertellen, maar ik zie dat ik weer ruim over het A4-tje heen ben… Ik wil jullie alleen deze anekdote niet onthouden, en dan ga ik ermee stoppen voor deze keer. Gisteren zaten Tony, Kelly en ik The Voice (je weet wel, TVOH maar dan in Amerika!) te kijken. Op een gegeven moment liep ik naar de keuken om een mandarijn te pakken. (Ja mam, deze zijn ECHT heel lekker… zie je, ik word écht enorm volwassen hier!) Tony, die al in de keuken was, had juist hetzelfde idee opgevat, en pakte een papieren bordje uit de kast voor de schil. Ik vroeg of hij er ook één voor mij wilde pakken, maar hij hoorde me niet. Dus, ik pakte zelf het bordje, en toen besefte hij pas dat ik hem dat net vroeg. Hij zei: „Sorry, didn’t hear you. But I will rip this in two, so you can use the other half.” Ik keek hem aan, en zag dat hij niet serieus was en zei „Fuck off!” Waarop hij reageerde met: „Ah, now you’re part of the family: welcome in America!” Haha, waarschijnlijk is dit een typisch gevalletje van „Daar had je bij moeten zijn!”, maar wij vonden het hier in ieder geval enorm grappig!

Ik ga nu nog even naar boven, eens kijken of er nog een leuke film op is! Geniet van jullie slaap, en laat vooral wat van jullie horen. Ik vind het enorm leuk om al jullie berichtjes en reacties te lezen, want: hoe leuk ik het hier ook heb, ik vergeet jullie heus niet daar hoor! Dus; kom maar op met al jullie sterke verhalen en goeie grappen!

Tot de volgende knoop!

Liefs xxx

P.s. het heeft hier gesneeuwd! Ze zijn hier echt mietjes; gisteren de scholen allemaal gesloten… En waarom? Voor wel 4 (!!!) centimeter sneeuw ofzo! Maar goed, wel mooi plaatje zo in deze omgeving hier!